ఒకే గూటి పక్షులు — అశవాని
దసరా పండగకి అన్నగారింటి కొచ్చిన కావేరికి ఎదురింట్లో ఓ క్రొత్త ముఖం కనిపించింది. వాకబు చెయ్యగా అతను పార్వతి పెద్ద తమ్ముడనీ, పేరు వీరేంద్ర అనీ, ఆ ఊరు కాలేజీలో — బి.ఏ. మొదటి సంవత్సరం చదువుతున్నాడనీ తెల్సింది.
కుర్రాడేమో సన్నగా పొడవుగా చామనచాయగా బాగానే వున్నాడు. కాస్త బడాయి బసవయ్యలా అవుపిస్తున్నాడు. మొదటిసారి కిటికీలోంచి తనని చూస్తూనే కనురెప్పలు రెపరెపలాడించి 'నువ్వెవరూ?' అన్నట్లు కళ్ళతోనే ప్రశ్నించి,
వెంటనే 'బాగున్నావ్!' అన్నట్లు కనుబొమ్మలెగరేశాడు.
సాయంత్రం మళ్ళీ కిటికీ దగ్గర తారసపడినప్పుడు 'పైట సర్దుకో' మన్నట్లు సైగ చేశాడు. ఏమిటోనని క్రిందకి చూసుకుంటే నిజంగానే పయిట ప్రక్కకి జరిగి, ఓ వైపు రొమ్ము వాటంగా కనిపిస్తోంది జాకెట్లో నుంచి. అది సర్దుకుని అతనివైపు కోపంగా చూడబోయేసరికి 'నీవి చాలా బాగున్నాయి. పెద్ద సైజులు' అన్నట్లు రెండు చేతులతోనూ సైగలు చేస్తూ నవ్వేడు. తన కోపం కాస్త సిగ్గుగా మారిపోయింది.
అందుకనే అతని గురించి ఆసక్తిగా వాకబు చేసింది. దసరాకి రెండ్రోజుల ముందు అక్కడకొచ్చింది కావేరి. దసరా అయిపోయిన రెండు రోజులకి స్వంత వూరునుంచి అక్కగారింటికి తిరిగొచ్చాడు వీరేంద్ర. ఆ ఒక్క రోజులోనే ఇదంతా జరిగింది.
కావేరికిప్పుడు ఇరవై నాలుగేళ్ళు. పెళ్ళయి ఆరేళ్ళయింది. పెళ్ళయిన మరుసటి సంవత్సరం గర్భవతి అయ్యింది. ఎనిమిదవ నెల మధ్యలోనే పురుడొచ్చి మగపిల్లవాడిని ప్రసవించింది. ఆ నెల తక్కువ బిడ్డకు మూడవ రోజుకే ఆయువు మూడిపోయింది. ఆ తర్వాత మళ్ళీ ఎప్పుడూ నెల తప్పలేదు ఆమెకి.
ప్రతీ పండుగకీ తప్పకుండా పుట్టింటి కొస్తుంటుంది. దసరాకి వచ్చిందంటే — దీపావళి నాగుల చవితి అయిపోయిన తర్వాతనే తిరిగి వెడుతుంది. ఆమె మొగుడు ఆమె మాటని జవదాటడు. అదే ఆమె బలం... ధయిర్యానికీ స్వేచ్ఛకీ మూలకారణం.
రెండవరోజు ఉదయం కావేరి కనిపిస్తుండగానే 'హలో' అని చెయ్యి వూపి పలకరించాడు వీరేంద్ర. దానికామెకి కోపం రాకపోగా పెదవుల మీద చిరునవ్వు చిందులాడింది.
సాయంత్రం అతను కాలేజీ నుంచి తిరిగొచ్చే సమయానికామె వీధి గుమ్మంలో నిలబడి పక్కింటి పదేళ్ళ పాపతో మాట్లాడుతోంది. అతను రావడం చూసి చిన్నగా నవ్వింది. దానికి సమాధానంగా తనుకూడా నవ్వుతూ కన్నుగీటాడు.
'ఇదేం కుర్రాడు బాబూ!' అనుకుని తనలోతానే ఆశ్చర్యపోయింది కావేరి.
అతని చురుకుతనం ముచ్చట కలిగించింది ఆమెకి. పద్దెనిమిదేళ్ళ కుర్రాడు ఎంతో ఆరిందలాగా ప్రవర్తించడం ఆమెకి విడ్డూరంగా కూడా కనిపించింది.
మూడవరోజు—
ఉదయం నుంచీ కిటికీ దగ్గరే కాపు కాసి కూర్చున్నాడు వీరేంద్ర. అటువైపు కిటికీలోంచి అతడిని గమనిస్తున్న కావేరి 'కాలేజీకి వెళ్ళవా?' అన్నట్టు సైగ చేసింది.
నవ్వుతూ తల అడ్డంగా ఆడించాడు అతను. 'ఒకసారి ఇక్కడికిరా' అని సైగచేసి పిలిచాడు. ఈసారి ఆమె తల అడ్డంగా వూపింది.
కానీ — తొమ్మిదన్నరకి చక్కగా సింగారించుకుని మెల్లిగా అడుగులేసుకుంటూ లోపలికొచ్చి "పార్వతీ పిన్నీ!" అని పిలిచింది కావేరి. ఆమె గొంతు కొంచెం బొంగురుగా వుంటుంది.
వీరేంద్ర ప్రక్కగదిలోంచి బయటకొచ్చాడు. "అక్కా బావా పిల్లలూ ఉదయం ఫస్టు బస్సులో అన్నవరం వెళ్ళారు. ఇంట్లో నేను ఒక్కడినే వున్నానండి!" అన్నాడు నవ్వుతూ.
"అలాగా! నాకు తెలియదు. అయితే - వస్తాను" అని వెనక్కి తిరగబోయింది.
"ఇది మీకు ధర్మం కాదు.... మీరు వస్తారనీ సరదాగా మీతో మాట్లాడొచ్చనీ కాలేజీ ఎగ్గొట్టి కూర్చున్నాను. రండి" అంటూ సాదరంగా ఆహ్వానించాడు అతను.
వాస్తవానికి ఇందాకా అతను రమ్మని సైగ చేయడం వల్లనే 'ఇతగాడి సంగతేమిటో చూద్దాం' అనుకుని పని గట్డుకుని వచ్చిందామె. అయినా పైకి ఇష్టం లేనట్టు ముఖం పెట్డి "మంచివాడివే లాగున్నావ్! నాతో ఏం మాట్లాడాలి నువ్వు?" అడిగింది విలాసంగా పయిట సర్దుకుంటూ.
"ముందు మీరు లోపలికి రండి" అని మొహమాటపెట్టాడతను.
అయిష్టంగా చూస్తూనే అతని వెనుక గదిలోకి నడిచింది.
అతను చూపించిన కుర్చీలో కూర్చుంటూ "యిక్కడికి చదువుకోవటానికి వచ్చావట కదా! మీ వూళ్ళో కాలేజీ లేదా?" అనడిగింది.
నవ్వుతూ తల అడ్డంగా వూపేడు. తమ వూరికి ఐదు కిలోమీటర్ల దూరంలో మరొక వూళ్ళో కాలేజీ వుంది. అక్కడే యింటర్ చదివాడు తను. కానీ, ఇంటర్ ఫెయిలయి తర్వాత సెప్టెంబరు లో పాసవ్వటం చేత ఆ కాలేజీలో అతనికి సీటు దొరకలేదట.
"నువ్వు కూర్చో..." అందామె నవ్వుతూ.
"ఫర్వాలేదులెండి" అంటూనే గోడవారగా వున్న కుర్చీని ఆమె దగ్గరగా లాక్కుని కూర్చుంటూ "మీరు చాలా అందంగా వుంటారు. నాకు బాగా నచ్చారు" అన్నాడు.
"కళ్ళలో కళ్ళు కలిపి చూస్తూ అతనంత మెచ్చుకోలుగా అన్న మాటలకి ఆమె బుగ్గలు సిగ్గుతో ఎర్ర బడ్డాయ్. మాట రాలేదు.
"మీరు చాలా సరదా అయినవారనీ, చిన్నా పెద్ద అందరితోనూ కలుపుగోలుగా మాట్లాడతారనీ మా అక్క కూతురు బేబీ చెప్పింది నాకు. అలా సరదాగా మాట్లాడేవాళ్ళంటే చాలా యిష్టం."
మాట్లాడకుండా అతని ముఖంలోకి చురుకుగా చూసిందామె.
"నేనేమైనా తప్పుగా మాట్లాడుతున్నానాండీ!" అమాయకంగా చూస్తూ కుర్చీ హేండ్ రెస్ట్ మీదున్న ఆమె చేతి మీద చెయ్యేసి మరీ అడిగాడు తను.
"అబ్బే.... లేదు" తల అడ్డంగా ఆడించింది.
"మీది ఏవూరండీ?" టాపిక్ మారుస్తూ అడిగాడు.
ఆమె సమాధానం చెప్పింది. ఆ వూరి గురించి, తన అత్తవారింటి గురించి కూడ చెప్పుకొచ్చింది.
ఆ తర్వాత అతను కూడా తన వూరి విషయాలూ ఇంటి విషయాలూ రిల్లించుకొచ్చాడు. ఆ సంభాషణ సాగుతున్నంతసేపూ అతని చెయ్యి ఆమె చేతిని నిమురుతూనే వుంది. అతని కళ్ళు ఆమె ముందుల్ని గుచ్చి గుచ్చి చూస్తూనే
వున్నాయ్...
కొంతవరకు స్థానభ్రంశం పొందిన పయిటను సవరించుకోవడానికి చెయ్యి వెనక్కి తీసుకోబోయిందామె.
"దిష్టి తగులుతుందని భయమాండీ!" ఆమె చేతిని విడవకుండా పట్టుకుని కొంటెగా నవ్వేడు.
ఆ మాట ఆమెకు కితకితలు పెట్టింది. పయిట పూర్తిగా భుజం జారిపోయింది. ఆమె వేసింది ఎర్ర జాకెట్టు కావడం చేత ఆమె ఎత్తులు మరీ కొట్టొచ్చినట్లు కన్పిస్తున్నాయి. "చాలా మంచి సైజండీ" అన్నాడు.
"నువ్వు చాలా సైజులు చూసినట్టుందే" వ్యంగ్యంగా అడిగింది. అతని తెగింపు ఆమెకి చాలా నచ్చింది.
ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పకుండా రెండో చెయ్యి అటు చాపేడు. పావుగంట పరిచయంతో యిలా రంగంలోకి దిగిపోవడమన్నది మాత్రం సరిక్రొత్త అనుభవం. పైగా అతను తనకన్నా చాలా చిన్నవాడు. ఇంకా మీసం కూడా పూర్తిగా నల్లబడలేదు. అయినా, అతని పద్ధతి చూస్తుంటే ఈ వ్యవహారంలో చాలా పండిపోయినట్లు కనిపిస్తోంది.
వేళ్ళు బాగా చాపి ఎడమ రొమ్ముని గట్టిగా పిసికి వదిలిన ఆ స్పర్శకి ఆమె నరాలు జివ్వుమన్నాయి. అయాచితంగా బోర విడిచి కుర్చీలో ముందుకి జరిగింది. అతను కుర్చీలోనుంచి లేస్తూ ఆమె మెడ సందున ముద్దుపెట్టి మరోసారి పిసికాడు.
ఆ పట్టుతో ఆమె వళ్ళంతా తియ్యగా తిమ్మిరెక్కి పోయింది.
వెంటనే అతని చెయ్యి ఆమె నడుముకు చుట్టుకుపోయింది.
బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టుకుని మంచం దగ్గరకి తీసుకెళ్ళి కూర్చోబెట్టి "జాకెట్టు విప్పండి" అన్నాడు నవ్వుతూ.
"ఏఁ? ఇంత తెల్సిన వాడివి - జాకెట్టు విప్పడం తెలియదా?" కవ్వింపుగా చూస్తూ అడిగింది.
"క్రొత్త జాకెట్టులా వుంది. నా కంగారులో హుక్స్ తెగిపోతాయేమోననిపించి అడిగాను...."
"అయితే జాకెట్లు విప్పే అలవాటు బాగా వుందన్న మాట!"
ఆ మాటకి బదులు చెప్పకుండా నవ్వేసి వూరుకున్నాడు.
ఆలోగా ఆమె అన్ని హుక్స్ విప్పేసింది. బ్రాసరీలోంచి వెన్న ముద్దల్లా అవుపిస్తున్న రొమ్ముల్ని చూస్తూనే వెర్రెత్తిపోయాడతను. రెండు చేతులతోనూ రెండు పట్టుకుని కసి కసిగా పిసికేశాడు.
దాంతో కావేరికి కూడా కసెక్కిపోయింది. అతనివంక మోజుగా చూస్తూ పైజామా పిస్తా తడిమింది. పిడిలా తగిలిందక్కడ. మనసుండబట్టక సున్నితంగా నొక్కింది. ఒక్కొక్కటిగా బటన్స్ విప్పింది. లోపల డ్రాయర్ వేసుకోలేదతను. పుట్టలోంచి పడగ పయికెత్తిన త్రాచుపాములా, లోపల్నుంచి తోసుకొచ్చింది అతని యవ్వనం.
ఆమె కళ్ళు ఆనందంగా మెరిశాయి. "బావుంది" అంది గుప్పిడితో ఒడుపుగా పట్టుకుంటూ. చిన్నగా నొక్కి గుప్పిడిని వెనక్కి జరిపింది.
ఆ విచ్చలవిడితనం వీరేంద్రకి చక్కలిగింతలు పెట్టింది. మరొక్కసారి ఆ రెండూ పిసికేస్తూ మెడ సందున ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
కావేరి వివశురాలై పోయింది. ఆమెకి సహజంగానే ఆ గుల కాస్త ఎక్కువ. అతనిని వదిలేసి మంచంమీద వెనక్కి వాలిపోయింది. రెండు చేతులతోనూ చీర లంగా కలిపి పట్టుకుని చాలా వేగంగా నడుం వరకూ ఎగలాగేసుకుంది. తొడల్ని లాకు తలుపుల్లా విప్పి సమ్మోహనంగా చూస్తూ "వచ్చేయ్...." అంది.
ఆ పిలుపు చెవుల్లో పడుకుండగానే మంచమెక్కిపోయి ఆమె మీదకి ఒరిగిపోయాడతను. ఒక చెయ్యి అతని నడుము మీదవేసి రెండవ చేతిని క్రిందకి పోనిచ్చిందామె.
"నువ్వు నాకు చాలా నచ్చావు" ఆనందంగా గొణిగాడతను. "నాకూ నువ్వు నచ్చబట్టే ఇచ్చేస్తున్నాను. ఊ" మొత్త చిన్నగా కుదుపుతూ దోరగా నవ్విందామె.
దానికి సమాధానంగా తన నడుమను బలంగా క్రిందకి గుచ్చాడతను. కావేరి మధురంగా మూలిగింది. అతని నడుముకు రెండు చేతులూ పెనవేసి ప్రేమగా చెక్కిలి ముద్దాడింది. "బాగా - జోరుగా చెయ్యాలి మరి!" చెవిలో గుసగుసలాడింది.
విలాసంగా నవ్వి విసురుగా కదలడం ప్రారంభించాడతను. అబ్బురపడిపోయింది కావేరి ఆ దూకుడుకి. ఆహ్లాదం పట్టలేక క్రిందినుంచి ఎదురొత్తుతూ "ఈ లేత వయసులో యింత మోతగా చెయ్యడం ఎవరి దగ్గర నేర్చుకున్నావ్?" ఆసక్తిగా అడిగింది.
"మా వూళ్ళో. మా వీధిలోనే, కాంతం అనీ — నాకు అత్తయ్య వరసవుతుంది - ఆమె నేర్పింది."
"బావుంటుందా? ఎంత వయసుంటుందీ...!"
"బాగానే వుంటుంది. దాదాపు నలభై ఏళ్ళుంటాయ్. మొగుడు పోయాడు. ఇద్దరు బిడ్డల తల్లి. వాళ్ళింట్లో వాళ్ళంతా ఒకసారి పుట్టపర్తి వెళ్ళారు. అప్పుడు నేను ఆమెకి సాయం పడుకోడానికి వెళ్ళేవాడిని. నాకు చెయ్యి జాడించుకొనే అలవాటుండేది. మొదటిరోజు పడుకోడానికి వెళ్ళినప్పుడే నేనాపని చేస్తూ ఆమెకి దొరికిపోయాను.
కోప్పడుతుందనుకున్నాను. కానీ, మెల్లగా నా మంచం దగ్గరకొచ్చి కూర్చుని 'తప్పురా బడుద్దాయ్! యిలా చేస్తే నరాల్లో సత్తువ చచ్చిపోతుంద'ని లెక్చరిచ్చి నాది చేత్తో పట్డుకుంది — అంతే! ఆ అయిదు రాత్రులూ మేం అస్సలు నిద్రపోయేవాళ్ళం కాదు..." అని విలాసంగా నవ్వేడు వీరేంద్ర.
"అంటే ఆవిడ మహా గులెక్కి పోయిందన్నమాట. యింకా ఎవరినైనా వేసుకున్నావా?"
"ఊహూఁ.... యింటికి వెళ్ళినప్పుడల్లా ఆమెనే వేసుకుంటున్నాను. మొన్న శలవులకి వెళ్ళినప్పుడు కూడా నాలుగుసార్లు వాయించుకున్నాది."
"యింత బాగా చేస్తోంటే — ఎవత్తయినా ఎన్నిసార్లయినా చేయించుకుంటుంది. ఊఁ — నాకు చివరికొచ్చేస్తోంది. లాగించు..." కైపుగా గొణుగుతూ మొత్తను మరింత విసురుగా ఎగరేసింది కావేరి.
అతను కూడా ఓ రొమ్ముని పడిదిప్పి పిసుకుతూ టాప్ గేర్ లో లాగించాడు. ఇద్దరిలోనూ ఆయాసం పెరిగింది. గమ్యం చేరువవుతున్న కొద్దీ ఒకరినొకరు కసికసిగా కుమ్ముకుని, ఆహ్లాదంగా ఒగరుస్తూ ఆ పట్టనే సోలిపోయారు.
"సరదా తీరిపోయిందిగా, ఇంక దిగు - నేను వెళ్ళాలి" అభిమానంగా వీపు నిమురుతూ అంది కావేరి. "ఊఁ హుఁ" అంటూ గారంగా తల అడ్డంగా ఆడించాడు.
"మధ్యాహ్నం మళ్ళీ వస్తాను. అప్పుడు కావాలంటే వరుసగా రెండుసార్లు లాగించుకో" అంది.
మరింక మారాం చెయ్యకుండా ప్రక్కకి జరిగాడు వీరేంద్ర.
అతనికిచ్చిన మాటను ఆ మధ్యాహ్నం అక్షరాలా నిలబెట్టుకోవడమే కాకుండా — "మరి రేపటి నుంచి ఎలాగా?" అని తనే అడిగింది కావేరి.
మళ్ళీ మళ్ళీ అతనితో యిదవ్వాలని బాగా యిదిగా వుందామెకు.
"అది నువ్వే చెప్పాలి. ఏదో మార్గం ఆలోచించు—" అన్నాడు అతను.
ఆ సమస్య పరిష్కారాని కామెకెంతోసేపు పట్టలేదు. సాయంత్రం ఆరు గంటల సమయంలో వీరేంద్ర అక్క వంటింట్లో వుంటుంది. వంటిల్లు వెనకవైపున వేరుగా వుంది గనుక ఆ వేళప్పుడు ఎలాగో వీలుచూసుకుని వచ్చి అతని గదిలో దూరతానంది.
"అయిడియా బ్రహ్మాండంగా వుంది" అని మెచ్చుకున్నాడు అతను.
ఆ టయాములో తన బావగారు యింట్లో వుండరు. పిల్లలకి కూడా ఆడుకునే టయము. ఒకవేళ యింట్లోనే వున్నా, తను పనిగట్టుకుని పిలిస్తే తప్ప ఆ గదిలోకిరారు.
అందుచేత కావేరి అక్కడున్నన్ని రోజులూ మూడు పువ్వులు ఆరు కాయలుగా సాగిపోయింది అయ్యగారి వ్యవహారం.
నాగులచవితి వెళ్ళిన మూడోరోజున కావేరి అత్తవారింటికి వెళ్ళిపోయింది. ఏమాత్రం వీలుచిక్కినా నెల రోజుల్లో మళ్ళీ వస్తానని చెప్పింది.
ఆమె ప్రయాణమై వెళ్ళిపోయిన రోజు వీరేంద్ర మనసు మనసులో లేదు. కాలేజీలో ఏ లెక్చరూ బుర్రకెక్కడంలేదు. సాయంత్రం దిగాలుగా యింటికొచ్చాడు. ఎక్కడికీ వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు.
తన అవస్థను ఎవరూ పసిగట్టకుండా ఉండేందుకు ఓ పుస్తకం అద్దేసుకుని కూర్చున్నాడు. దృష్టి మాత్రం ఎదురింటి కిటికీ మీదనే వుంది. కావేరి లేని వెలితి కొట్టొచ్చినట్లు కనపడుతోంది. అక్కడ నిలబడి నవ్వుతూ, నవ్విస్తూ ఏవేవో సైగలు ద్వారా కనిపిస్తుండేదామె.
కర్టెన్ తప్పించుకుని ఎవరో గదిలోకి ప్రవేశించిన అలికిడి లీలగా చెవినబడ్డంతో విసురుగా ఆవైపు చూశాడు వీరేంద్ర. తలుపు ప్రక్కన నిలబడి తనవంక ఓరగా చూస్తూ దోరగా నవ్వుతున్న శాల్తీని విశ్మయంగా చూస్తూ అప్రయత్నంగా కుర్చీలోంచి లేచి నిలబడ్డాడు.
ఆమె పేరు అంజమ్మ. ఆ ప్రక్కయిల్లే ఆవిడది. అతని అక్క పార్వతికీ ఆమెకీ మంచి దోస్తీ వుంది. తన అక్క కన్నా రెండు మూడేళ్ళు చిన్నది. ఒక కొడుకున్నాడు. మనిషి బాగానే వుంటుందిగానీ రంగు కొంచెం నలుపు. అవయవ పుష్టి చాలా బావుంటుంది, కావేరి కన్నా చక్కటి వంపులు.
దగ్గరకి రమ్మని కళ్ళతోనే పిలిచింది అంజమ్మ. మెల్లగా అడుగులేసుకుంటూ ఆమె ముందు కెళ్ళాడు. అదోలా నవ్వుతూ ఎడమ చేత్తో తలుపుని పదిలంగా మూసేసింది.
"కావేరీ వెళ్ళిపోయిందని బెంగపెట్టుకున్నావా?" వెటకారం ఒలకబోస్తూ చిన్నగా అడిగింది.
కొయ్యబారిపోయాడు వీరేంద్ర.
"నాకంతా తెలుసు. మీరీగదిలో క్రిందామీదా పడ్డం రెండు సార్లు చూశాను. నువ్వు బాగా చేస్తావ్! అందుకే ఆ దూల ముండ అలా బరితెగించి ఈ గదిలోకి దూరుతుండేది."
అతని అరచేతిని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని తన ముందులకి రుద్దుకుంటూ కవ్వింపుగా చూసింది.
"ఆ సంగతి మా అక్కతోగానీ చెప్పేవా?!" ఆదుర్దా పట్టలేక అడిగేశాడు.
తల అడ్డంగా వూపిందామె. "మా ఆయన వట్టి సోమరిపోతు. మంచం మీద కూడ అలాగే వుంటాడు. ఆ కావేరి ముండ వెళ్ళిపోయాక ఆ పనేదో నేను చేయించుకోవచ్చుకదా అని, మీ అక్కకి చెప్పలేదు" చమత్కారంగా నవ్వుతూ నడుం మీద చెయ్యివేసి దగ్గరకు తీసుకుంది....
వీరేంద్ర తటపటాయింపుగా చూస్తూ వుండిపోయాడు. "ఏమిటీ, నల్లగా వున్నానని సంకోచిస్తున్నావా?" పెద్దవైన రొమ్ముల్ని అతని ఛాతీకి రుద్దుతూ అడిగింది.
"ఉఁహూఁ... నీతో యిలా యిదవ్వటం మా అక్కకి తెలిస్తే, చదువు మానేసి పొమ్మని నన్ను మా వూరు తరిమేస్తుంది" బేలగా చూశాడతను.
"నీకా భయమేం అక్కర్లేదు. అంతవరకూ వస్తే నేను తనకు నచ్చచెబుతానులే. నా అవస్థ తనకి తెలుసు. నా మాటెప్పుడూ కాదనదు. మరేం ఆలోచించకు..." ప్రోత్సాహంగా చూస్తూ మెల్లగా చీర పయికి లేపింది.
అంత భరోసా ఇచ్చాక అతను మాత్రం ఆగుతాడా?
ఒక్కుదుటలో ఆమెను వాటేసుకుని మంచం మీదకి తీసుకెళ్ళిపోయాడు....
ఇక, అవసరమైతే పార్వతిని ఒప్పిస్తానని అంజమ్మ అంత నమ్మకంగా చెప్పడంలో ఏమాత్రం అతిశయోక్తి లేదు. ఆమె తప్పకుండా ఆ పని చెయ్యగలదు. కారణం —
పార్వతి ఎప్పట్నుంచో అంజమ్మ మరిదితో ఇదవుతోంది!
💈💈💈💈—'కథ' సమాప్తం—💈💈💈💈
దసరా పండగకి అన్నగారింటి కొచ్చిన కావేరికి ఎదురింట్లో ఓ క్రొత్త ముఖం కనిపించింది. వాకబు చెయ్యగా అతను పార్వతి పెద్ద తమ్ముడనీ, పేరు వీరేంద్ర అనీ, ఆ ఊరు కాలేజీలో — బి.ఏ. మొదటి సంవత్సరం చదువుతున్నాడనీ తెల్సింది.
కుర్రాడేమో సన్నగా పొడవుగా చామనచాయగా బాగానే వున్నాడు. కాస్త బడాయి బసవయ్యలా అవుపిస్తున్నాడు. మొదటిసారి కిటికీలోంచి తనని చూస్తూనే కనురెప్పలు రెపరెపలాడించి 'నువ్వెవరూ?' అన్నట్లు కళ్ళతోనే ప్రశ్నించి,
వెంటనే 'బాగున్నావ్!' అన్నట్లు కనుబొమ్మలెగరేశాడు.
సాయంత్రం మళ్ళీ కిటికీ దగ్గర తారసపడినప్పుడు 'పైట సర్దుకో' మన్నట్లు సైగ చేశాడు. ఏమిటోనని క్రిందకి చూసుకుంటే నిజంగానే పయిట ప్రక్కకి జరిగి, ఓ వైపు రొమ్ము వాటంగా కనిపిస్తోంది జాకెట్లో నుంచి. అది సర్దుకుని అతనివైపు కోపంగా చూడబోయేసరికి 'నీవి చాలా బాగున్నాయి. పెద్ద సైజులు' అన్నట్లు రెండు చేతులతోనూ సైగలు చేస్తూ నవ్వేడు. తన కోపం కాస్త సిగ్గుగా మారిపోయింది.
అందుకనే అతని గురించి ఆసక్తిగా వాకబు చేసింది. దసరాకి రెండ్రోజుల ముందు అక్కడకొచ్చింది కావేరి. దసరా అయిపోయిన రెండు రోజులకి స్వంత వూరునుంచి అక్కగారింటికి తిరిగొచ్చాడు వీరేంద్ర. ఆ ఒక్క రోజులోనే ఇదంతా జరిగింది.
కావేరికిప్పుడు ఇరవై నాలుగేళ్ళు. పెళ్ళయి ఆరేళ్ళయింది. పెళ్ళయిన మరుసటి సంవత్సరం గర్భవతి అయ్యింది. ఎనిమిదవ నెల మధ్యలోనే పురుడొచ్చి మగపిల్లవాడిని ప్రసవించింది. ఆ నెల తక్కువ బిడ్డకు మూడవ రోజుకే ఆయువు మూడిపోయింది. ఆ తర్వాత మళ్ళీ ఎప్పుడూ నెల తప్పలేదు ఆమెకి.
ప్రతీ పండుగకీ తప్పకుండా పుట్టింటి కొస్తుంటుంది. దసరాకి వచ్చిందంటే — దీపావళి నాగుల చవితి అయిపోయిన తర్వాతనే తిరిగి వెడుతుంది. ఆమె మొగుడు ఆమె మాటని జవదాటడు. అదే ఆమె బలం... ధయిర్యానికీ స్వేచ్ఛకీ మూలకారణం.
రెండవరోజు ఉదయం కావేరి కనిపిస్తుండగానే 'హలో' అని చెయ్యి వూపి పలకరించాడు వీరేంద్ర. దానికామెకి కోపం రాకపోగా పెదవుల మీద చిరునవ్వు చిందులాడింది.
సాయంత్రం అతను కాలేజీ నుంచి తిరిగొచ్చే సమయానికామె వీధి గుమ్మంలో నిలబడి పక్కింటి పదేళ్ళ పాపతో మాట్లాడుతోంది. అతను రావడం చూసి చిన్నగా నవ్వింది. దానికి సమాధానంగా తనుకూడా నవ్వుతూ కన్నుగీటాడు.
'ఇదేం కుర్రాడు బాబూ!' అనుకుని తనలోతానే ఆశ్చర్యపోయింది కావేరి.
అతని చురుకుతనం ముచ్చట కలిగించింది ఆమెకి. పద్దెనిమిదేళ్ళ కుర్రాడు ఎంతో ఆరిందలాగా ప్రవర్తించడం ఆమెకి విడ్డూరంగా కూడా కనిపించింది.
మూడవరోజు—
ఉదయం నుంచీ కిటికీ దగ్గరే కాపు కాసి కూర్చున్నాడు వీరేంద్ర. అటువైపు కిటికీలోంచి అతడిని గమనిస్తున్న కావేరి 'కాలేజీకి వెళ్ళవా?' అన్నట్టు సైగ చేసింది.
నవ్వుతూ తల అడ్డంగా ఆడించాడు అతను. 'ఒకసారి ఇక్కడికిరా' అని సైగచేసి పిలిచాడు. ఈసారి ఆమె తల అడ్డంగా వూపింది.
కానీ — తొమ్మిదన్నరకి చక్కగా సింగారించుకుని మెల్లిగా అడుగులేసుకుంటూ లోపలికొచ్చి "పార్వతీ పిన్నీ!" అని పిలిచింది కావేరి. ఆమె గొంతు కొంచెం బొంగురుగా వుంటుంది.
వీరేంద్ర ప్రక్కగదిలోంచి బయటకొచ్చాడు. "అక్కా బావా పిల్లలూ ఉదయం ఫస్టు బస్సులో అన్నవరం వెళ్ళారు. ఇంట్లో నేను ఒక్కడినే వున్నానండి!" అన్నాడు నవ్వుతూ.
"అలాగా! నాకు తెలియదు. అయితే - వస్తాను" అని వెనక్కి తిరగబోయింది.
"ఇది మీకు ధర్మం కాదు.... మీరు వస్తారనీ సరదాగా మీతో మాట్లాడొచ్చనీ కాలేజీ ఎగ్గొట్టి కూర్చున్నాను. రండి" అంటూ సాదరంగా ఆహ్వానించాడు అతను.
వాస్తవానికి ఇందాకా అతను రమ్మని సైగ చేయడం వల్లనే 'ఇతగాడి సంగతేమిటో చూద్దాం' అనుకుని పని గట్డుకుని వచ్చిందామె. అయినా పైకి ఇష్టం లేనట్టు ముఖం పెట్డి "మంచివాడివే లాగున్నావ్! నాతో ఏం మాట్లాడాలి నువ్వు?" అడిగింది విలాసంగా పయిట సర్దుకుంటూ.
"ముందు మీరు లోపలికి రండి" అని మొహమాటపెట్టాడతను.
అయిష్టంగా చూస్తూనే అతని వెనుక గదిలోకి నడిచింది.
అతను చూపించిన కుర్చీలో కూర్చుంటూ "యిక్కడికి చదువుకోవటానికి వచ్చావట కదా! మీ వూళ్ళో కాలేజీ లేదా?" అనడిగింది.
నవ్వుతూ తల అడ్డంగా వూపేడు. తమ వూరికి ఐదు కిలోమీటర్ల దూరంలో మరొక వూళ్ళో కాలేజీ వుంది. అక్కడే యింటర్ చదివాడు తను. కానీ, ఇంటర్ ఫెయిలయి తర్వాత సెప్టెంబరు లో పాసవ్వటం చేత ఆ కాలేజీలో అతనికి సీటు దొరకలేదట.
"నువ్వు కూర్చో..." అందామె నవ్వుతూ.
"ఫర్వాలేదులెండి" అంటూనే గోడవారగా వున్న కుర్చీని ఆమె దగ్గరగా లాక్కుని కూర్చుంటూ "మీరు చాలా అందంగా వుంటారు. నాకు బాగా నచ్చారు" అన్నాడు.
"కళ్ళలో కళ్ళు కలిపి చూస్తూ అతనంత మెచ్చుకోలుగా అన్న మాటలకి ఆమె బుగ్గలు సిగ్గుతో ఎర్ర బడ్డాయ్. మాట రాలేదు.
"మీరు చాలా సరదా అయినవారనీ, చిన్నా పెద్ద అందరితోనూ కలుపుగోలుగా మాట్లాడతారనీ మా అక్క కూతురు బేబీ చెప్పింది నాకు. అలా సరదాగా మాట్లాడేవాళ్ళంటే చాలా యిష్టం."
మాట్లాడకుండా అతని ముఖంలోకి చురుకుగా చూసిందామె.
"నేనేమైనా తప్పుగా మాట్లాడుతున్నానాండీ!" అమాయకంగా చూస్తూ కుర్చీ హేండ్ రెస్ట్ మీదున్న ఆమె చేతి మీద చెయ్యేసి మరీ అడిగాడు తను.
"అబ్బే.... లేదు" తల అడ్డంగా ఆడించింది.
"మీది ఏవూరండీ?" టాపిక్ మారుస్తూ అడిగాడు.
ఆమె సమాధానం చెప్పింది. ఆ వూరి గురించి, తన అత్తవారింటి గురించి కూడ చెప్పుకొచ్చింది.
ఆ తర్వాత అతను కూడా తన వూరి విషయాలూ ఇంటి విషయాలూ రిల్లించుకొచ్చాడు. ఆ సంభాషణ సాగుతున్నంతసేపూ అతని చెయ్యి ఆమె చేతిని నిమురుతూనే వుంది. అతని కళ్ళు ఆమె ముందుల్ని గుచ్చి గుచ్చి చూస్తూనే
వున్నాయ్...
కొంతవరకు స్థానభ్రంశం పొందిన పయిటను సవరించుకోవడానికి చెయ్యి వెనక్కి తీసుకోబోయిందామె.
"దిష్టి తగులుతుందని భయమాండీ!" ఆమె చేతిని విడవకుండా పట్టుకుని కొంటెగా నవ్వేడు.
ఆ మాట ఆమెకు కితకితలు పెట్టింది. పయిట పూర్తిగా భుజం జారిపోయింది. ఆమె వేసింది ఎర్ర జాకెట్టు కావడం చేత ఆమె ఎత్తులు మరీ కొట్టొచ్చినట్లు కన్పిస్తున్నాయి. "చాలా మంచి సైజండీ" అన్నాడు.
"నువ్వు చాలా సైజులు చూసినట్టుందే" వ్యంగ్యంగా అడిగింది. అతని తెగింపు ఆమెకి చాలా నచ్చింది.
ఆ ప్రశ్నకి సమాధానం చెప్పకుండా రెండో చెయ్యి అటు చాపేడు. పావుగంట పరిచయంతో యిలా రంగంలోకి దిగిపోవడమన్నది మాత్రం సరిక్రొత్త అనుభవం. పైగా అతను తనకన్నా చాలా చిన్నవాడు. ఇంకా మీసం కూడా పూర్తిగా నల్లబడలేదు. అయినా, అతని పద్ధతి చూస్తుంటే ఈ వ్యవహారంలో చాలా పండిపోయినట్లు కనిపిస్తోంది.
వేళ్ళు బాగా చాపి ఎడమ రొమ్ముని గట్టిగా పిసికి వదిలిన ఆ స్పర్శకి ఆమె నరాలు జివ్వుమన్నాయి. అయాచితంగా బోర విడిచి కుర్చీలో ముందుకి జరిగింది. అతను కుర్చీలోనుంచి లేస్తూ ఆమె మెడ సందున ముద్దుపెట్టి మరోసారి పిసికాడు.
ఆ పట్టుతో ఆమె వళ్ళంతా తియ్యగా తిమ్మిరెక్కి పోయింది.
వెంటనే అతని చెయ్యి ఆమె నడుముకు చుట్టుకుపోయింది.
బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టుకుని మంచం దగ్గరకి తీసుకెళ్ళి కూర్చోబెట్టి "జాకెట్టు విప్పండి" అన్నాడు నవ్వుతూ.
"ఏఁ? ఇంత తెల్సిన వాడివి - జాకెట్టు విప్పడం తెలియదా?" కవ్వింపుగా చూస్తూ అడిగింది.
"క్రొత్త జాకెట్టులా వుంది. నా కంగారులో హుక్స్ తెగిపోతాయేమోననిపించి అడిగాను...."
"అయితే జాకెట్లు విప్పే అలవాటు బాగా వుందన్న మాట!"
ఆ మాటకి బదులు చెప్పకుండా నవ్వేసి వూరుకున్నాడు.
ఆలోగా ఆమె అన్ని హుక్స్ విప్పేసింది. బ్రాసరీలోంచి వెన్న ముద్దల్లా అవుపిస్తున్న రొమ్ముల్ని చూస్తూనే వెర్రెత్తిపోయాడతను. రెండు చేతులతోనూ రెండు పట్టుకుని కసి కసిగా పిసికేశాడు.
దాంతో కావేరికి కూడా కసెక్కిపోయింది. అతనివంక మోజుగా చూస్తూ పైజామా పిస్తా తడిమింది. పిడిలా తగిలిందక్కడ. మనసుండబట్టక సున్నితంగా నొక్కింది. ఒక్కొక్కటిగా బటన్స్ విప్పింది. లోపల డ్రాయర్ వేసుకోలేదతను. పుట్టలోంచి పడగ పయికెత్తిన త్రాచుపాములా, లోపల్నుంచి తోసుకొచ్చింది అతని యవ్వనం.
ఆమె కళ్ళు ఆనందంగా మెరిశాయి. "బావుంది" అంది గుప్పిడితో ఒడుపుగా పట్టుకుంటూ. చిన్నగా నొక్కి గుప్పిడిని వెనక్కి జరిపింది.
ఆ విచ్చలవిడితనం వీరేంద్రకి చక్కలిగింతలు పెట్టింది. మరొక్కసారి ఆ రెండూ పిసికేస్తూ మెడ సందున ముద్దు పెట్టుకున్నాడు.
కావేరి వివశురాలై పోయింది. ఆమెకి సహజంగానే ఆ గుల కాస్త ఎక్కువ. అతనిని వదిలేసి మంచంమీద వెనక్కి వాలిపోయింది. రెండు చేతులతోనూ చీర లంగా కలిపి పట్టుకుని చాలా వేగంగా నడుం వరకూ ఎగలాగేసుకుంది. తొడల్ని లాకు తలుపుల్లా విప్పి సమ్మోహనంగా చూస్తూ "వచ్చేయ్...." అంది.
ఆ పిలుపు చెవుల్లో పడుకుండగానే మంచమెక్కిపోయి ఆమె మీదకి ఒరిగిపోయాడతను. ఒక చెయ్యి అతని నడుము మీదవేసి రెండవ చేతిని క్రిందకి పోనిచ్చిందామె.
"నువ్వు నాకు చాలా నచ్చావు" ఆనందంగా గొణిగాడతను. "నాకూ నువ్వు నచ్చబట్టే ఇచ్చేస్తున్నాను. ఊ" మొత్త చిన్నగా కుదుపుతూ దోరగా నవ్విందామె.
దానికి సమాధానంగా తన నడుమను బలంగా క్రిందకి గుచ్చాడతను. కావేరి మధురంగా మూలిగింది. అతని నడుముకు రెండు చేతులూ పెనవేసి ప్రేమగా చెక్కిలి ముద్దాడింది. "బాగా - జోరుగా చెయ్యాలి మరి!" చెవిలో గుసగుసలాడింది.
విలాసంగా నవ్వి విసురుగా కదలడం ప్రారంభించాడతను. అబ్బురపడిపోయింది కావేరి ఆ దూకుడుకి. ఆహ్లాదం పట్టలేక క్రిందినుంచి ఎదురొత్తుతూ "ఈ లేత వయసులో యింత మోతగా చెయ్యడం ఎవరి దగ్గర నేర్చుకున్నావ్?" ఆసక్తిగా అడిగింది.
"మా వూళ్ళో. మా వీధిలోనే, కాంతం అనీ — నాకు అత్తయ్య వరసవుతుంది - ఆమె నేర్పింది."
"బావుంటుందా? ఎంత వయసుంటుందీ...!"
"బాగానే వుంటుంది. దాదాపు నలభై ఏళ్ళుంటాయ్. మొగుడు పోయాడు. ఇద్దరు బిడ్డల తల్లి. వాళ్ళింట్లో వాళ్ళంతా ఒకసారి పుట్టపర్తి వెళ్ళారు. అప్పుడు నేను ఆమెకి సాయం పడుకోడానికి వెళ్ళేవాడిని. నాకు చెయ్యి జాడించుకొనే అలవాటుండేది. మొదటిరోజు పడుకోడానికి వెళ్ళినప్పుడే నేనాపని చేస్తూ ఆమెకి దొరికిపోయాను.
కోప్పడుతుందనుకున్నాను. కానీ, మెల్లగా నా మంచం దగ్గరకొచ్చి కూర్చుని 'తప్పురా బడుద్దాయ్! యిలా చేస్తే నరాల్లో సత్తువ చచ్చిపోతుంద'ని లెక్చరిచ్చి నాది చేత్తో పట్డుకుంది — అంతే! ఆ అయిదు రాత్రులూ మేం అస్సలు నిద్రపోయేవాళ్ళం కాదు..." అని విలాసంగా నవ్వేడు వీరేంద్ర.
"అంటే ఆవిడ మహా గులెక్కి పోయిందన్నమాట. యింకా ఎవరినైనా వేసుకున్నావా?"
"ఊహూఁ.... యింటికి వెళ్ళినప్పుడల్లా ఆమెనే వేసుకుంటున్నాను. మొన్న శలవులకి వెళ్ళినప్పుడు కూడా నాలుగుసార్లు వాయించుకున్నాది."
"యింత బాగా చేస్తోంటే — ఎవత్తయినా ఎన్నిసార్లయినా చేయించుకుంటుంది. ఊఁ — నాకు చివరికొచ్చేస్తోంది. లాగించు..." కైపుగా గొణుగుతూ మొత్తను మరింత విసురుగా ఎగరేసింది కావేరి.
అతను కూడా ఓ రొమ్ముని పడిదిప్పి పిసుకుతూ టాప్ గేర్ లో లాగించాడు. ఇద్దరిలోనూ ఆయాసం పెరిగింది. గమ్యం చేరువవుతున్న కొద్దీ ఒకరినొకరు కసికసిగా కుమ్ముకుని, ఆహ్లాదంగా ఒగరుస్తూ ఆ పట్టనే సోలిపోయారు.
"సరదా తీరిపోయిందిగా, ఇంక దిగు - నేను వెళ్ళాలి" అభిమానంగా వీపు నిమురుతూ అంది కావేరి. "ఊఁ హుఁ" అంటూ గారంగా తల అడ్డంగా ఆడించాడు.
"మధ్యాహ్నం మళ్ళీ వస్తాను. అప్పుడు కావాలంటే వరుసగా రెండుసార్లు లాగించుకో" అంది.
మరింక మారాం చెయ్యకుండా ప్రక్కకి జరిగాడు వీరేంద్ర.
అతనికిచ్చిన మాటను ఆ మధ్యాహ్నం అక్షరాలా నిలబెట్టుకోవడమే కాకుండా — "మరి రేపటి నుంచి ఎలాగా?" అని తనే అడిగింది కావేరి.
మళ్ళీ మళ్ళీ అతనితో యిదవ్వాలని బాగా యిదిగా వుందామెకు.
"అది నువ్వే చెప్పాలి. ఏదో మార్గం ఆలోచించు—" అన్నాడు అతను.
ఆ సమస్య పరిష్కారాని కామెకెంతోసేపు పట్టలేదు. సాయంత్రం ఆరు గంటల సమయంలో వీరేంద్ర అక్క వంటింట్లో వుంటుంది. వంటిల్లు వెనకవైపున వేరుగా వుంది గనుక ఆ వేళప్పుడు ఎలాగో వీలుచూసుకుని వచ్చి అతని గదిలో దూరతానంది.
"అయిడియా బ్రహ్మాండంగా వుంది" అని మెచ్చుకున్నాడు అతను.
ఆ టయాములో తన బావగారు యింట్లో వుండరు. పిల్లలకి కూడా ఆడుకునే టయము. ఒకవేళ యింట్లోనే వున్నా, తను పనిగట్టుకుని పిలిస్తే తప్ప ఆ గదిలోకిరారు.
అందుచేత కావేరి అక్కడున్నన్ని రోజులూ మూడు పువ్వులు ఆరు కాయలుగా సాగిపోయింది అయ్యగారి వ్యవహారం.
నాగులచవితి వెళ్ళిన మూడోరోజున కావేరి అత్తవారింటికి వెళ్ళిపోయింది. ఏమాత్రం వీలుచిక్కినా నెల రోజుల్లో మళ్ళీ వస్తానని చెప్పింది.
ఆమె ప్రయాణమై వెళ్ళిపోయిన రోజు వీరేంద్ర మనసు మనసులో లేదు. కాలేజీలో ఏ లెక్చరూ బుర్రకెక్కడంలేదు. సాయంత్రం దిగాలుగా యింటికొచ్చాడు. ఎక్కడికీ వెళ్ళబుద్ధి కాలేదు.
తన అవస్థను ఎవరూ పసిగట్టకుండా ఉండేందుకు ఓ పుస్తకం అద్దేసుకుని కూర్చున్నాడు. దృష్టి మాత్రం ఎదురింటి కిటికీ మీదనే వుంది. కావేరి లేని వెలితి కొట్టొచ్చినట్లు కనపడుతోంది. అక్కడ నిలబడి నవ్వుతూ, నవ్విస్తూ ఏవేవో సైగలు ద్వారా కనిపిస్తుండేదామె.
కర్టెన్ తప్పించుకుని ఎవరో గదిలోకి ప్రవేశించిన అలికిడి లీలగా చెవినబడ్డంతో విసురుగా ఆవైపు చూశాడు వీరేంద్ర. తలుపు ప్రక్కన నిలబడి తనవంక ఓరగా చూస్తూ దోరగా నవ్వుతున్న శాల్తీని విశ్మయంగా చూస్తూ అప్రయత్నంగా కుర్చీలోంచి లేచి నిలబడ్డాడు.
ఆమె పేరు అంజమ్మ. ఆ ప్రక్కయిల్లే ఆవిడది. అతని అక్క పార్వతికీ ఆమెకీ మంచి దోస్తీ వుంది. తన అక్క కన్నా రెండు మూడేళ్ళు చిన్నది. ఒక కొడుకున్నాడు. మనిషి బాగానే వుంటుందిగానీ రంగు కొంచెం నలుపు. అవయవ పుష్టి చాలా బావుంటుంది, కావేరి కన్నా చక్కటి వంపులు.
దగ్గరకి రమ్మని కళ్ళతోనే పిలిచింది అంజమ్మ. మెల్లగా అడుగులేసుకుంటూ ఆమె ముందు కెళ్ళాడు. అదోలా నవ్వుతూ ఎడమ చేత్తో తలుపుని పదిలంగా మూసేసింది.
"కావేరీ వెళ్ళిపోయిందని బెంగపెట్టుకున్నావా?" వెటకారం ఒలకబోస్తూ చిన్నగా అడిగింది.
కొయ్యబారిపోయాడు వీరేంద్ర.
"నాకంతా తెలుసు. మీరీగదిలో క్రిందామీదా పడ్డం రెండు సార్లు చూశాను. నువ్వు బాగా చేస్తావ్! అందుకే ఆ దూల ముండ అలా బరితెగించి ఈ గదిలోకి దూరుతుండేది."
అతని అరచేతిని తన చేతుల్లోకి తీసుకుని తన ముందులకి రుద్దుకుంటూ కవ్వింపుగా చూసింది.
"ఆ సంగతి మా అక్కతోగానీ చెప్పేవా?!" ఆదుర్దా పట్టలేక అడిగేశాడు.
తల అడ్డంగా వూపిందామె. "మా ఆయన వట్టి సోమరిపోతు. మంచం మీద కూడ అలాగే వుంటాడు. ఆ కావేరి ముండ వెళ్ళిపోయాక ఆ పనేదో నేను చేయించుకోవచ్చుకదా అని, మీ అక్కకి చెప్పలేదు" చమత్కారంగా నవ్వుతూ నడుం మీద చెయ్యివేసి దగ్గరకు తీసుకుంది....
వీరేంద్ర తటపటాయింపుగా చూస్తూ వుండిపోయాడు. "ఏమిటీ, నల్లగా వున్నానని సంకోచిస్తున్నావా?" పెద్దవైన రొమ్ముల్ని అతని ఛాతీకి రుద్దుతూ అడిగింది.
"ఉఁహూఁ... నీతో యిలా యిదవ్వటం మా అక్కకి తెలిస్తే, చదువు మానేసి పొమ్మని నన్ను మా వూరు తరిమేస్తుంది" బేలగా చూశాడతను.
"నీకా భయమేం అక్కర్లేదు. అంతవరకూ వస్తే నేను తనకు నచ్చచెబుతానులే. నా అవస్థ తనకి తెలుసు. నా మాటెప్పుడూ కాదనదు. మరేం ఆలోచించకు..." ప్రోత్సాహంగా చూస్తూ మెల్లగా చీర పయికి లేపింది.
అంత భరోసా ఇచ్చాక అతను మాత్రం ఆగుతాడా?
ఒక్కుదుటలో ఆమెను వాటేసుకుని మంచం మీదకి తీసుకెళ్ళిపోయాడు....
ఇక, అవసరమైతే పార్వతిని ఒప్పిస్తానని అంజమ్మ అంత నమ్మకంగా చెప్పడంలో ఏమాత్రం అతిశయోక్తి లేదు. ఆమె తప్పకుండా ఆ పని చెయ్యగలదు. కారణం —
పార్వతి ఎప్పట్నుంచో అంజమ్మ మరిదితో ఇదవుతోంది!
💈💈💈💈—'కథ' సమాప్తం—💈💈💈💈
No comments:
Post a Comment