ప్రమీల భర్త స్నానం, టిఫెన్ చేసి బయటకి వెళ్ళిపోయాడు. కొడుకు రవి తన గదిలో కూర్చుని చదువుకుంటున్నాడు. ప్రమీలవంటగదిలో సతమతమవుతూ ఉండగా, డోర్ బెల్ మోగింది. “రవీ! ఎవరో చూడూ!” అని కేక వేసింది ప్రమీల. రవి వెళ్ళి తలుపుతీసేసరికి ఎదురుగా కవితనిలబడి ఉంది. “ఏరా! ఏం చేస్తున్నావ్?” అంటూ లోపలకి వచ్చింది. వాడు ఆమె పరువాల వైపు దొంగ చూపులు చూస్తూ, “చదువుకుంటున్నా ఆంటీ.”అన్నాడు.“సరే! చదువుకో. అమ్మ ఎక్కడా?” అని అడిగింది. వాడు కళ్ళతో వంటగది వైపు చూపించాడు. ఆమె అటువైపు వెళుతుంటే, ఊగుతున్న ఆమెపిరుదుల వైపు చూస్తూ, పండగ చేసుకొని, తన గదిలోకి పోయాడు. వాడు తన అందాలని చూపులతో తడిమేయడం ఓరకంటితో గమనించి,ముసిముసిగా నవ్వుకుంటూ వంటగదిలో ఉన్న ప్రమీల దగ్గరకి చేరింది కవిత. కవితను చూడగానే “రావే! వంట అయిపోయిందా?” అని అడిగింది ప్రమీల. “మావారు కేంప్ కీ, మా అబ్బాయి క్రికెట్ చూడడానికీ పోయారు. ఒక్కదానికే వండుకునే ఓపికలేక, వచ్చేసాను.” అంది. అమె మాటలకు ప్రమీల నవ్వి, “సరే! ఏం వండమంటావు చెప్పు.” అంది. “నువ్వు వండింది చాల్లే గానీ, నిన్న ఏమయిందీ?” అని అడిగింది కవిత. “ఏమవడమేంటీ!?” అంది ప్రమీల.కవిత అటూఇటూ చూసి, “అదే, నిన్న వాడు నీ వెంట పడ్డాడు కదా, నువ్వు ఎక్కిన బస్ కూడా ఎక్కాడు కదా. ఏమన్నా చేసాడా?” అని అడిగింది. “ఏంచేయలేదు.” అంది ప్రమీల. “మ్…ఏం చేయకుండానే ఇంటి వరకూ వచ్చేసాడా!?” అంది కవిత కొంటెగా. ఒక్కసారిగా ఉలిక్కిపడి, “ఇంటి వరకూనా!?”అంది ప్రమీల. “మ్..కావాలంటే కిటికీ లోంచి చూడు.” అంది ఆమె. ప్రమీల కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి, కర్టెన్ ని కాస్త తీసి చూసింది. ఇంటి ఎదురుగానే ఉన్నాడువాడు. వాడిని చూడగానే గుండె ఝల్లుమని, గబుక్కున కర్టెన్ మూసేసింది. సన్నగా ఆమె కాళ్ళలో వణుకు మొదలయ్యింది. అది చూసి కవిత, “ఏమయ్యిందే!?” అంది. ఇక దాచలేక, ఆమెని వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, నిన్న జరిగిన విషయం అంతా చెప్పింది ప్రమీల. అంతా విన్న కవితనవ్వుతూ, “ఇంకేం! అందుకే వచ్చేసాడు వాడు.” అంది. “వాడిని ఎలా ఒదుల్చుకోవాలో చెప్పవే బాబూ ప్లీజ్.” అంది ప్రమీల కంగారుగా. “ఒదిలించుకోవడం ఎందుకే!? హేపీగా వాయించుకోవచ్చుగా!” అంది కవిత. “నోరు ముయ్యవే. నిన్న జరిగిన దానికే సిగ్గుతో చచ్చిపోతున్నాను.” అందిప్రమీల. కవిత “హుమ్..” అని నిట్టూర్చి, “ఒకసారి వాడికి కావలసింది ఇచ్చేయ్. నీకూ దురద తీరుతుందీ, వాడికీ మోజు తీరిపోతుంది. దొరికినఅవకాశాన్ని వదలకు. ఆ వయసు అబ్బాయితో చేయించుకుంటే మజాగా ఉంటుంది.” అంది కవిత తన్మయంగా. ప్రమీల ఆమె వైపు అనుమానంగాచూసింది. కవిత ఆమె చూపుని గమనించి, “నాకు ఇంకా ఆ అదృష్టం రాలేదులే. వస్తే నీలా నేను ఒదులుకుంటానా! రోజూ ఆ పనిలోనే ఉంటాను.” అందికొంటెగా. ప్రమీల ఆలోచనల్లో పడింది. వాడి చేతిలో నలగడం అన్న ఆలోచనతోనే ఆమె ఒళ్ళు వేడెక్కిపోతుంది. సళ్ళ ముచ్చికలు బిరుసెక్కిపోయాయి.అప్రయత్నంగా ఆమె నోటి నుండి ఒక వేడి నిట్టూర్పు వెలువడింది. ఆమె అవస్థ గమనించిన కవిత, “ఎలాగూ మీ ఆయన సాయంత్రం వరకూ ఇంటికిరాడు. రవి గాడిని ఏదో వంకతో ఒక రెండు గంటలవరకూ బయటకు తీసుకుపోతాను. నువ్వు ఎంజాయ్ చెయ్.” అంది. ప్రమీల తల దించుకొని, “భయంగాఉందే.” అంది. “మొదట అలాగే ఉంటుందిలే. నువ్వు కానీయ్.” అంది. “రవి చదువుకుంటున్నాడు. బయటకి వస్తాడంటావా?” అంది. “వాడి సంగతి నాకువదిలేయ్. నువ్వు ఆ కుర్రాడితో ఉంటానూ అంటే, నీ కొడుకుని నేను లేపుకుపోతాను. అదే..అదే తీసుకుపోతాను. సరేనా!” అంది కవిత కొంటెగా. ప్రమీలఏం మాట్లాడకుండా తల దించుకుంది. కవిత నవ్వేసి, “అర్ధమయిందిలే, జాగ్రత్త, అసలే చిన్న కుర్రాడు. బెదరగొట్టేయకు..బై..” అని, రవి గదిలోకి వెళ్ళి, “ఒరేయ్! కాస్త పని ఉంది బయటకి వెళ్దామా!?” అంది. ఆమె అలా అడగగానే, వాడు హుషారుగా “ఓకే అంటీ.” అన్నాడు. ఇద్దరూ కలసి బయటకి వెళ్తూఉండగా, కవిత ప్రమీలకి సైగ చేసింది. వాళ్ళు వెళ్ళడమైతే వెళ్ళారు గానీ, ప్రమీలకు కాస్త కంగారుగానే ఉంది. వాడిని ఒక్కసారి లోపలకి పిలిస్తే, ఇక రోజూవచ్చేస్తాడని తెలుసు. “పిలవాలా, వద్దా!” అని ఆలోచిస్తూ, కిటికీ దగ్గరకి వెళ్ళి మళ్ళీ బయటకి చూసింది. వాడు లేడు. కాస్త నిరాశ పడ్డా, “హమ్మయ్యా..”అనుకుంది. అలా అనుకుందే గానీ, మళ్ళీ ఆమె వళ్ళంతా తీపులు మొదలయ్యాయి. “మ్..” అని నిట్టూర్చి, మళ్ళీ కిటికీ లోంచి బయటకు చూసింది.వాడు మళ్ళీ దర్శనమిచ్చాడు. ఒక్కసారి ఝల్లుమనగా, గబుక్కున కిటికీ మూసేసింది. గుండె దడదడా కొట్టుకుంటుంది. “అబ్బా! ఈ హింసేంటీ నాకూ!”అని విసుక్కుంది. అంతలో ఎవరో డోర్ బెల్ కొట్టారు. ఉలిక్కిపడింది ప్రమీల. “వాడే అయిఉంటాడు. ఏం చేయాలీ!?” అనుకుంటూ ఉండగా, మళ్ళీ బెల్మోగింది. ఇక తప్పదన్నట్టు, వణుకుతున్న కాళ్ళతో నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళి, డోర్ ఓపెన్ చేసింది. తీరా చూస్తే, ఎదురుగా ఆమె భర్త. అతన్నిచూడగానే ఉసూరుమనిపించింది ఆమెకి. అంతలో అతని పక్కనే శ్రీను కనిపించాడు. వాడిని చూడగానే ఒక్కసారిగా షాక్ అయ్యింది. “ఏమీటే అలాచూస్తున్నావ్!? ఎవరనుకున్నావ్!?” అన్నాడు ఆమె భర్త. ఇంకా ఆ షాక్ లోనే, “ఎవరూ!” అన్నట్టు చూసింది ప్రమీల. “మన పక్క షాప్ బ్రహ్మాజీ లేడా!వాడి కొడుకు. డబ్బులు కావాలని అడిగాడు. ఇంటికి రమ్మన్నాను. వీడిని పంపించాడు.” అంటూ, లోపలకి వస్తూ, “రావయ్యా..” అని అతన్ని పిలిచాడు.వాడు తల వంచుకొని లోపలకి వచ్చాడు. “నువ్వు లోపల కూర్చో. నేను ఆట్మ్ కి వెళ్ళి వస్తాను.” అని వాడితో చెప్పి, “కాస్త వాడికి ఏమన్నా కావాలేమోచూడు.” అనేసి, బయటకు వెళ్ళిపోయాడు అతను. ప్రమీల శ్రీనుతో “రా, కూర్చో..” అంది. వాడు ఒక సోఫాలో కూర్చున్నాడు. భర్త రావడానికి పావుగంటకంటే ఎక్కువ పట్టదని ఆమెకి తెలుసు. “ఈలోగా ఏమైనా చేస్తే, ఆయనకి దొరికిపోవడం గ్యేరెంటీ. ఎలాగైనా వీడిని ఆపాలి. అయినా వాడు ఆగినా, నాకుఆగేట్టు లేదు..” అని అనుకుంటూ, డోర్ క్లోజ్ చేసి, “ఏం తీసుకుంటావూ!?” అని అడిగింది వాడిని నెమ్మదిగా. వాడు తల ఎత్తి ఆమెవైపు చూసాడు. వాడికళ్ళలో ఏదో తెలియని భావం కనిపిస్తుంది. “కొంపతీసి ఇక్కడే ఎక్కేస్తాడేమో!” అనుకుంది. అలా అనుకోగానే కింద చెమ్మగిల్లడం మొదలయ్యింది. “వాడికంటే ముందు తనే ఎక్కేసేలా ఉంది.” అని నవ్వుకుంటూ, “ఏంటి శ్రీనూ!?” అంది ఆమె. వాడు ఒక్కసారిగా ఆమె కాళ్ళపై పడిపోయి, “ఆంటీ! ప్లీజ్ ఆంటీ.నిన్న జరిగిన సంగతి మా ఇంట్లో చెప్పకండి. మా నాన్న చంపేస్తాడు నన్ను.” అన్నాడు వాడు వణికిపోతూ. అనుకోని ఈ పరిణామానికి ఒక్కసారిగా షాక్అయ్యి, “హబ్బా!” అనుకుంది ప్రమీల. ఈ స్థితిలో తను పెద్దరికంగా ప్రవర్తించడం తప్పా, ఇంకేం దారి లేదని అర్ధమైపోయింది ఆమెకి. మనసులోఉవ్వెత్తున లేస్తున్న కోరికను బలవంతంగా అణుచుకుంటూ, “సరే! పైకి లే ముందు.” అంది చిరాకుగా. వాడు నెమ్మదిగా పైకి లేచాడు. “ఇంకెప్పుడూఇలాంటి పిచ్చిపనులు చేయకు, సరేనా?” అంది ప్రమీల కోపంగా. వాడు బుద్దిగా తల ఊపాడు. ప్రమీల విసుగ్గా లోపలకి వెళ్ళిపోయింది. మరో అరగంటతరవాత ఆమె భర్త వచ్చి, డబ్బులు ఇవ్వగానే వాడు వెళ్ళిపోయాడు. ఆమె భర్త భోజనం చేసి వెళ్ళిన పావుగంటకు కవిత రవితో పాటు వచ్చేసింది. రవితన గదిలోకి పోగానే, ఆమె ఆత్రంగా ప్రమీలను వంటగదిలోకి తీసుకుపోయి, “మ్…బాగా ఎంజాయ్ చేసావా?” అంది కసిగా. ప్రమీల గాఢంగా నిట్టూర్చి, “ఏంటీ చేసేదీ!” అంటూ జరిగిన విషయం చెప్పింది. కవిత నిట్టూర్చి, “అయ్యయ్యో…” అంది. “వాడు పోయినందుకు కాదే నా బాధ, బాగా వేడెక్కిఉన్నాను. ఈయనేమో ఏ అచ్చటా, ముచ్చటా లేకుండా పడుకుండిపోతాడు. ఇంతకు ముందు యితే ఏదో సర్దుకుపోయేదాన్ని, కానీ నిన్న వీడు తగిలినదగ్గరనుండి ఆపుకోలేకపోతున్నాను.” అంది ప్రమీల. “మ్..మీ ఆయనే కాదు, మా ఆయన కూదా అంతే.” అంది కవిత నిట్టూరుస్తూ. “ఏం చేయాలో అర్ధంకావడం లేదు. ఇక మన గతి ఇంతే” అంది ప్రమీల. కవిత ఆలోచనల్లో పడింది. అంతలోనే ఏదో ఆలోచన వచ్చినట్టు ఆమె ముఖం గుప్పున వెలిగింది. “ఒక ఐడియా చెప్పనా!” అంది ఎగ్జైటింగ్ గా. “ఏమిటే!?” అంది ప్రమీల. “ఎవడినో తగులుకోవడం ఎందుకూ? పరువు పోతుందేమోనని భయపడడంఎందుకూ!? మన వేడిని దించేవాళ్ళు మన ఇంట్లోనే ఉన్నారు కదా.” అంది కవిత. అర్ధం కానట్టు చూసింది ప్రమీల. కవిత నవ్వి, “నీ కొడుకూ, నాకొడుకూ.” అంది. “వాళ్ళా!” ని ఆశ్చర్యంగా అంటూ, “వాళ్ళ వయసు ఎంతే! ఇంకా చిన్న పిల్లలు.” అంది ప్రమీల. “మరి నిన్న తగిలిన కుర్రాడిదీ వీళ్ళవయసే కదా..” అంది కవిత. ఆ మాట వినగానే శ్రీను గాడు థియేటర్ లో చేసిన రచ్చ గుర్తుకు వచ్చింది ఆమెకి. మనసులోనే వేడిగా ఒక నిట్టూర్పువిడిచి, “వాళ్ళు మనకి పడతారంటావా!?” అంది ప్రమీల. “మ్…ఎందుకు పడరూ! నీ కొడుకు నా మీద మోజు పడుతున్నాడు. నా కొడుకు కూడా నిన్నుచూపుల్తో తడిమేయడం చాలా సార్లు గమనించాను. వాళ్ళని దారిలో పెట్టామనుకో, మనకి ఇక పండగే పండగ.” అంది కవిత. ఆమె అలా అనగానే, కవితకొడుకు రమేష్ గుర్తుకు వచ్చాడు ప్రమీలకు. తన కొడుకు ఈడే వాడిది. వాడి సున్నితమైన చేతుల్లో ఒకసారి నలగడం ఊహించుకుంటేనే ఆమె శరీరంతీయగా మూలిగింది. ఆమెని గమనించిన కవిత, “ఏంటీ!? నా కొడుకుని తలచుకుంటున్నావా?” అంది కొంటెగా. ఆమె మాటలకు ప్రమీల సిగ్గుపడింది.కవిత ఆమె బుగ్గ గిల్లుతూ, “నీ సిగ్గు చూపిస్తే చాలు, వాడు నిన్నూ…” అంటూ దగ్గరకి తీసుకొని నలిపేస్తుంటే, ప్రమీల “ఛీ పోవే!” అంది మరింత సిగ్గుపడిపోతూ. “అలాగే! నీ కొడుకుని తీసుకొని పోనా!?” అంది కవిత. “ఆ సంగతి తరవాత. అసలు వాళ్ళని దారిలో పెట్టడం ఎలా!? మనం వాళ్ళని దారిలోపెడుతున్నట్టు వాళ్ళకి అనుమానం రాకూడదు. వాళ్ళే మనల్ని కెలికేట్టుగా ప్లేన్ చేయాలి.” అంది ప్రమీల. “అవును. నువ్వు చెప్పింది కరెక్టే. మరోనాలుగు రోజుల్లో వాళ్ళ ఎగ్జామ్స్ అయిపోతాయి కదా. అప్పుడు ప్లేన్ చేద్దాం జాగ్రత్తగా.” అంది కవిత. “అబ్బా! ఇంకా నాలుగు రోజులు ఆగాలన్నమాట.”అంది ప్రమీల. “నా కోడలు ఆగలేకపోతుందన్నమాట..” అంది కవిత నవ్వుతూ. “మ్…నా కోడలూ అంతే కదా..” అంది ప్రమీల నవ్వుతూ. అంతలో రవి“అమ్మా! ఆకలేస్తుంది.” అని అరిచాడు తన గదిలోంచి. “సరే! ముందు వాడి ఆకలి తీరుద్దాం పద.” అంటూ ప్రమీల బయటకి నడిచింది.
No comments:
Post a Comment