మీ ఆయన వొస్తున్నాడు

దమయంతీ మీ ఆయన వొస్తున్నాడు అమ్మాయ్! మీ ఆయనొస్తున్నాడే!! అంటూ తలుపులు దబ దబ బాదింది రంగమ్మ ఓ రోజున.
ఆ సమయంలో మాంచి రసవత్తర ఘట్టంలో వున్నారు దమయంతీ,

లోకనాధాలిద్దరూ. పూర్తిగా బట్టలు విప్పేసుకుని నగ్నంగా వొకరి మీద ఒకరు పడి దొర్లుకుంటున్నారు. ఆరూ తొమ్మిదీ వేసుకుని లోకనాధం గాడి బండ కడ్డీ ని నోట్లో పెట్టుకుని ఆనందంగా చీకుతోంది దమయంతి. ఆమె దిమ్మలో నాలుక దోపి మత్తుగా నాకుతున్నాడు లోకనాధం. రంగమ్మ అరిచిన అరుపుకి ఇద్దరికీ చిరాకు కలిగినా తమని పట్టుపడనీయకుండా రక్షించినందుకు సంతోషపడుతూ అసంతృప్తిగానే విడిపోయారిద్దరూ. హడావిడిగా బట్టలు సరిచేసుకుని లోకనాధం తలుపులు తీసుకుని చక చకా బయటకు వచ్చేశాడు. థాంక్స్ పిన్నీ సమయానికి నువ్వొచ్చి హెచ్చరించావు. లేకపోతే ఇద్దరం దొరికిపొయ్యేవాళ్ళం” అన్నాడు నవ్వుతూ.
“ఏం చేస్తాన్రా! అంతా నా ఖర్మ! మీ రంకుతనాన్ని అరికట్టాల్సింది పోయి మీకు కాపలా కాస్తూ ప్రోత్సహించాల్సిన ఖర్మ నా మొహాన రాసుంది. ఏ భయమూ లేకుండా మీరిద్దరూ విచ్చలవిడిగా గదిలో పొర్లాడుతుంటే, గది బయట కాపలా కుక్కలా ఉండాల్సిన ఖర్మ పట్టింది” అంటూ వుసూరుమంది రంగమ్మ. మరేమీ పర్వాలేదు పిన్నీ నీ ఋణం ఉంచుకోములే అన్నాడు కొంటెగా నవ్వుతూ.
**********
రంగమ్మకు కాపలా కుక్క డ్యూటీ ఎందుకనుకున్నాడో ఏమో దేవుడు.. చెప్పా చెయ్యకుండా ఓ రోజున వైకుంఠం గుండె పోటుతో గుటుక్కుమన్నాడు.
దమయంతి భర్త పోయినందుకు పెద్దగా బాధ పడలేదు. లోకాచారం ప్రకారం బయటకి బొట్టు పూలు పెట్టుకోడం మానేసింది కాని గది లోపల అంతా ఎప్పటిలాగానె మమూలుగానే సవ్యంగా జరిగిపోతుంది.
మామూలుగా ఏం ఖర్మ! మామూలు కంటే ఎక్కువగానే జరుగుతున్నాయి. భర్త పోవడంతో రోజూ రాత్రుళ్ళు లోకనాధం పక్కలోనే పడుకోవడం మొదలు పెట్టింది. సొంత భార్య కన్నా ఎక్కువగా వాడుకోవడం మొదలు పెట్టాడు లోకనాధం!
రాత్రీ పగలు బేధం లేకుండా దమయంతిని నగ్నంగా పక్కలో పడుకోపెట్టుకునేవాడు. తన వాక్చాతుర్యంతోనూ, కామకళా నైపుణ్యంతోనూ ఆమెనో కీలుబొమ్మగా తయారుచేశాడు. లోకనాధం లేవమంటే లేస్తుంది. కూచ్చోమంటే కూచ్చుంటుంది. చీర ఎత్తమంటే ఎత్తుతుంది, చీకమంటే చీకుతుంది. గంగలో దూకమంటే దూకుతుంది.
“నీ కోసం నా ప్రాణాలయినా యిస్తాను రాజా! నాక్కావల్సిందల్లా నువ్వు! నీ బండ కడ్డీ. నేను బతికున్నంత కాలం కావాలి . నా బొక్కలోనే ఉండాలి అది. దాని కోసం నేనేమైనా చేస్తా!” అంటూ దమయంతి వొకనాటి రతి పారవశ్యపు కసి లో నోటికొచ్చినట్టు వాగుతూన్న సమయంలో .
“నీ ప్రాణాలు నాకు అక్కర్లేదు కానీ.” అన్నాడు లోకనాధం.
“ఇంకేం కావాలి? చెప్పు రాజా! నా ఆస్తి కావాలా.. నీ పేర్న రాయమంటావా చెప్పు”
“నీ ఆస్తి నాకొద్దు”
మరేం కావాలి రాజా ! అడుగు ! నా దగ్గిర మొహమాటపడతావెందుకు?”
లోకనాధం కాస్త నసుగుతూ ధైర్యం తెచ్చుకుని.
“నాకు నీ అమ్మతో పాటు నీ కూతురూ కావాలి”
“ఎవరూ..నా అమ్మ.. నా కూతురు వసుంధరా.”
“ఊ”
“నా అమ్మంటే సరే గాని. పెద్దదై సంవత్సరం కావస్తున్న దాన్ని ఏం చేసుకుంటావు?” ఎదురొత్తులిస్తూ అడిగింది దమయంతి నవ్వుతూ.
దమయంతి నవ్వు చూసి ఇక మొహమాట పడనక్కర్లేదు అనుకుని ” ఏం చేస్తాను . నిన్ను దొబ్బుతున్నట్టే దాన్ని దొబ్బుతాను. ఏం? ఇప్పిస్తావా! నీ కేమయినా అభ్యంతరమా”
“నీ ఇష్టం రాజా ఇద్దర్నీ దొబ్బుకో నాకేమీ అభ్యంతరం లేదు. కాక పోతే వాళ్ళు వొప్పుకుంటారా!, నువ్వు వొప్పించేసుకుంటావా!. నువ్వే వొప్పించుకో నేనేమీ అడ్డురాను.”
నిండుగా నవ్వుతూ నగ్నంగా వున్న దమయంతి శరీరాన్నంతా చేత్తో మృదువుగా తడుముతూ బోర్లా తిప్పాడు లోకనాధం. అందంగా ఉన్న దమయంతి పిర్రల్ని పగలదీసి పిర్రల సందులో నాలుక పెట్టి తిప్పుతూ అడుగునుంచి బొక్కలో వేలు పెట్టాడు.
“రాజా!రాజా! చంపేస్తున్నావు రాజా!” అంటూ మెలికలు తిరిగిపోతున్న దమయంతిని కదలకుండా నొక్కి పట్టి వో పావు గంట సేపు పిర్రల్ని దిమ్మనీ చిత్ర విచిత్రంగా నాకుతూ కసి ఎక్కించేశాడు లోకనాధం.
ఇదంతా కిటికీలోంచి చూస్తున్న రంగమ్మ గుండెల మీద చెయ్యేసుకుని హమ్మో అనుకుంది. మొగుడు పోయిన పదిహేను సంవత్సరాలుగా పరమ పతివ్రతగా కాలం గడిపిన రంగమ్మకు ఈ మధ్య దమయంతీ లోకనాధంల ఇక ఇకలు పక పకలు గదిలో దొర్లుతున్న శబ్ధాలు వాళ్ళ మూలుగులు కేరింతలు విని విని .. శోభనం రోజుల్లో అమ్మలక్కలు కిటికీ సందుల్లోంచి చూసే అలవాట్లు గుర్తుకొచ్చి .. ఈ మధ్య దమయంతి లోకనాధం ల శ్రుంగారాన్ని చూడ్డం అలవాటు చేసుకుంది వాళ్ళకు తెలియకుండా. గదిలో లోకనాధం అన్న మాటలు విని అమ్మో ఇంకేముంది వీడి కళ్ళు నా మీద కూడ పడ్డాయన్నమాట వీడి కళ్ళు పడితే ఇక వాడి దడ్డుని దిగేయకుండా మానడు. నేనంటే ఎలాగోలా భరిస్తాను కాని ఆ చిన్న గుంటది భరించగలదా.. ముందు వెనక చూడకుండా దమయంతి మాటిచ్చేసిందే అనుకుంది గుండెలు గుబ గుబ లాడుతుంటే. అప్పటికే తడి చేరిపోయున్న తన దిమ్మను చీరతో అదిమేసుకుంటూ.. లోపలికి చూసింది మళ్ళీ.
“ఇంక ఆగలేను రాజా! రా పగల దొబ్బు! లే!” అంటూ వెల్లకిలా తిరిగిపోయి పంగ బార్లా జాపి నున్నగా వున్న తన దాన్ని పైకెత్తేసింది దమయంతి.
లోకనాధం దమయంతి రెండు తొడల మధ్యకు చేరి.. నున్నటి లావాటి తొడలు నిమురుతు బాగా ఎడంచేశాడు. రెండు రెమ్మల్నీ వేళ్ళతో రుద్ది పట్టుకుని సాగదీసాడు. దమయంతి పూ రెమ్మలు విడిపోయి కాకి నోరులా ఎర్రగా విచ్చుకుంది. ఉక్కు కడ్డీలా తయారయిన తన ఆయుధాన్ని ఆమె బొక్కలో దోపి చళ్ళు రెండూ వొడిసి పట్టుకుని హుమ్మ్ అంటూ అడుక్కంటే వొక్కసారిగా దిగేసాడు. అంత లావు దడ్డు వొక్క సారిగా దోపేయడంతో కెవ్వు మంది దమయంతి.
లోకనాధం దమయంతి చళ్ళు పట్టుకుని కస కసా పదిహేను ఊపులు పెద్దగా చప్పుడొచ్చేలా దంచాడు.
“పగల దొబ్బావు కదరా నా రాజా! అమ్మా! అమ్మా! నా రాజా!
దొబ్బు! దొబ్బు! దొబ్బరా నా రాజా! అంటూ కలవరిస్తూంది దమయంతి.
ఆమెను ఇంకా రెచ్చ గొడుతున్నాడు లోకనధం. కూర్చుని కొడుతున్న వాడల్లా కొట్టుడు ఆపుచేసి ఆమె గుండెల మీదికి ఎగ బాకాడు. రెండు చేతుల్ని మడిచి తల కింద పెట్టుకోమన్నాడు. విశాలంగా, నున్నగా , పచ్చగా ఉన్న దమయంతి చంకలు కండ పట్టి సగం కోసిన మామిడి చెక్కల్లా ఉన్నాయి. దమయంతి చంకల్ని నాలుకతో నాకుతూ మత్తుగా వాసన చూస్తూ కుత్తలో వున్న కడ్డీని చుట్టూ తిప్పుతూ దంచుతున్నాడు. లోకనాధం కడ్డీ దమయంతి పూ లోతుల్లోకి దిగి కలియ తిరుగుతూ కుళ్ళబొడుస్తుంది. దాంతో దమయంతి లో కామం తారా స్తాయికి అందుకుంది.. తమకంతో ఎదురొత్తులిస్తూ అంది.
“నీ ఇష్టం రాజా! ఈ ఇంట్లో నీకు అడ్డులేదు, నా కూతుర్నే కాదు, నా తల్లినైనా సరే.. నీ ఇష్టం.. నీ కింద పడుకోబెట్టుకో.. వాళ్ళ మొత్తలు పగల్దీయి. నా కుత్త మాత్రం మరువొద్దు.. తొయ్యి రాజా!” అంటూ తన మొత్తను పైకెత్తేస్తూ లోకనాధానికి వరం ప్రసాదించింది దమయంతి.
“పగల్తీస్తానే నీ యమ్మా, రేపు రాత్రి ఈ పాటికి నిన్ను .. నీ కూతుర్ని.. నీ అమ్మని ఇదే మంచం మీద పడేసి పగిలిపోయేలా చించుతా” దిమ్మ అదిరేలా కొడుతూ అన్నాడు లోకనాధం కసిగా.
“మా అమ్మ వొప్పుకుంటుందేమో గాని .. వసుంధర వొప్పుకోదు” అంది దమయంతి నవ్వుతూ
“వొప్పుకోదూ , అది వొప్పుకోవడం ఏమిటి దాని తల్లో జేజెమ్మని వొప్పిస్తా! “
“చీ.. ఊరుకో! తల్లీ కూతుళ్ళని..”
“ఏం లాభం లేదు! నేను పక్కన లేనప్పుడే మీరు తల్లీ కూతుళ్ళు”
“నువ్వు పక్కనుంటే?”
“అప్పుడు మీరు తల్లీ కూతుళ్ళు కారు.. సవతులు”
“అ..మ్మ్..మ్మా” కసిగా మూలుగుతూ నొక్కేసుకుంది లోకనాధాన్ని.
“నాకు ముందు. నాకు ముందంటూ తల్లీ కూతుళ్ళు పగల్దీసుకుని నా మీదకి ఎగబడాలి”
“నాకు నమ్మకం లేదు. వసుంధర వొప్పుకోదు” అంటూ బొడ బొడా కార్చేసుకుంది దమయంతి.